Snauwtijger was een macho kat
die meevoer op een aak:
waar hij ook kwam, die woeste kat
verdomd, het was weer raak.
Van Overschie tot Lobith lag
zijn helse werkterrein,
bij iedereen stond hij bekend
als "Nijdas van de Rijn".
Hij was, om kort te gaan,
niet uit op cameraderie;
zijn jas was kaal en mottig,
hij droeg plooien op zijn knie;
n oor was wat afwezig - waarom, hoeft geen betoog -
hij zag de boze wereld aan
met n balsturig oog.
De boeren van Alblasserdam
verbleekten bij zijn naam;
tot Culemborg en Puttershoek
verspreidde zich zijn faam.
Snel werd 't hoenderhok vergrendeld,
de domme gans gevat,
als 't langs de uiterwaarden klonk:
"Snauwtijger is op pad!"
Wee het kanariepietje,
dat klapwiekend ontsnapt;
wee de te dikke pekinees,
waar Snauwtijger naar hapt.
Wee, wee het stekelvarkentje,
verdwaald op een vreemd dek,
en wee de kat, ja elke kat,
dicht bij Snauwtijgers bek!
Zijn gal gold evenwel het meest
de kat uit een vreemd land;
die met een vreemdelingenpas,
daar was hij op gebrand.
De Abessijn en Siamees,
zij vreesden hem vooral.
Het was een Siamees geweest,
die hem zijn oor ontstal.
Het was een stille zomernacht,
de maan keek teder neer.
De aarde wiegde loom en zat,
de schuit lag bij Aalsmeer.
Ze schommelde en schommelde,
als in een visioen
en ook Snauwtijger wou wel eens iets
aan zijn gevoelskant doen.
Chiela?
Mi amore!
Sone Qui.
Op de voorplecht van zijn vaartuig
zat Snauwtijger zich alleen
en intens te concentreren
op Mejuffrouw Gillebeen.
Al z'n wilde mede-jantjes
waren onder zeil gegaan.
Zie: daar sloop het Siamezenvolk
in jonk en sampan